Stockholm Syndrome สตอกโฮล์มซินโดรม

“ฉันยังคุยกับนายไม่จบเลยนะฮยอง”
ไอ้เวรนั่นมันพูดอะไรของนายเนี่ย
“ฉันไม่สนใจหรอกว่าครอบครัวนายจะมีเงินเท่าไหร่ แต่การดูถูกคนอื่นและปฏิบัติต่อคนอื่นเหมือนขอทาน แกคิดว่าฉันจะรู้สึกยังไง”

จองอินสับสนว่าคนตรงหน้าเขาคือโจซึงฮยอนคนเดียวกันที่เขาเคยรู้จักมาจนถึงตอนนี้หรือเปล่า
“ซึงฮยอน ฉันคิดว่านายกำลังเข้าใจผิดอะไรบางอย่าง ฉันแค่ไม่ได้ตั้งใจ…”
“นายชอบทำเป็นไม่รู้เรื่องจริงๆ”
ซึงฮยอนบีบริมฝีปากอีกครั้ง ตอนนั้นเองที่จองอินรู้ตัวว่าเขากำลังกลั้นหัวเราะอยู่
“….โจซึงฮยอน”

นายกับฮันมินอูเคยหลับนอนด้วยกันเหมือนหมา คำแบบนั้นไม่เหมาะกับนายเลย
“……อะไรนะ?”

“นายไม่ได้ยินที่ฉันพูดเหรอ? คุณกับฮันมินวูเคยมีอะไรกันแบบหมาๆ เลย ฉันเลยถามว่าคุณกล้าพูดคำว่าบริสุทธิ์ได้ยังไง
เขาไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องสงสัยในหูของตัวเอง จองอินขนลุกโดยไม่ทันรู้ตัวและเงยหน้าขึ้น
“ฮยอง คุณยังไม่รู้พื้นฐานเลยด้วยซ้ำ”
มีรอยย่นระหว่างดวงตาอันงดงามของจองอิน ลมหายใจของเขาเริ่มหอบถี่เพราะเขาควบคุมความโกรธของตัวเองไม่ได้ เมื่อเห็นเขาอยู่ในสภาพเช่นนี้ ซึงฮยอนก็ยิ้มกว้าง
“……เพื่อตกลง คุณควรถามฉันก่อนว่าฉันต้องการอะไร”
“…….”
“โง่จริงๆ”
บัม ดูเหมือนว่าใครบางคนจะตบหัวเขาอย่างแรง